Meneer Wierenga, de meikever en een onuitwisbare middelbare schoolherinnering

Tijdens mijn studie, als ik op zondag wel eens spijbelde van de ochtendkerkdienst, luisterde ik wel eens naar het radioprogramma van Willem Duys, Muziekmozaïek. Later luisterde ik vaak naar OVT. De laatste tien jaar is het vaak De Sandwich op radio 5. Ik weet, het is veilige en rustige muziek, maar voor mij precies goed op de zondagmorgen. Zo af en toe leer ik een muzikant of band kennen, waar ik meer van wil horen en zo heb ik meerdere nieuwe favorieten gekregen.

En heel soms word je ook teruggekatapulteerd in een ver verleden. Zoals vorig jaar toen Martine Bijl met 'Er zijn daar geen meikevers meer' werd gedraaid, een vertaling van een lied van Reinhard May, die heel Nederland kent van de begintune van 'Met het oog op morgen'. Ik zat plots weer in 1986, op het Gomarus College in Groningen in de les Duits van meneer Wierenga in VWO 5, die een bandje draaide waarop Reinhard May zong over die Maikäfer die es nicht mehr gab. Het bandje hoorde voor zover ik mij herinner bij de methode 'Kenzeichen D' en het was in mijn herinnering meer dan bijzonder dat meneer Wierenga dit bandje draaide. Hij was niet zo van de 'leuke' lessen.

Het was verbazingwekkend, want ik kende nog hele delen van de tekst. En toen werd mij helder dat het liedje niet werd gedraaid voor de leuk, maar waarschijnlijk voor de leer. We zullen de tekst wel hebben moeten ontleden of iets dergelijks. Dat paste ook meer bij de meneer Wierenga die ik van de lessen Duits herinnerde en hoe onze omgang als sinds atheneum 2 was: het was altijd een gevecht.

De ene herinnering haalde de andere in, want hoewel mijn ervaringen met de lessen Duits en meneer Wierenga moeizaam waren, heb ik meer dan warme herinneringen aan hem. Samen met meneer Ellen regisseerde hij het toneelstuk Biederman und die Brandstifter (Kneutermans en de brandstichters in mijn herinnering) voor de Grote Avond van 1986. Hij had het hele toneelstuk uit het Duits vertaald en het was fantastisch, althans in mijn herinnering. De vertaling moet een monnikenwerk geweest zijn. Ik meen dat hij toen al een computer had, maar dat kan ook alleen maar inbeelding zijn. Elke week had hij weer een stukje af en werd ons op het hart gedrukt dat we de vertaling niet mochten laten rondslingeren. De vertaling zal vol grapjes, zo heette mijn personage Listinga, omdat het een slinks persoon was.

Als ik aan de vrijdagmiddagen denk dat we oefenden, eerst in het lokaal van meneer Ellen, later op het trapgedeelte in de aula, word ik nog steeds helemaal warm van het gelukzalige gevoel dat ik toen had. Het was vooral omdat het zo anders was dan al het andere op school. Ik vermoed dat beide docenten flink hun best hebben moeten doen om het toneelstuk gespeeld te krijgen. Zij en de school zouden er best veel gedoe met hebben kunnen krijgen, het stuk was eerder links dan vrijgemaakt. Ik herinner me overigens niet dat dat het geval is geweest. Daarnaast was er het besef dat we dit met een klein groepje, we waren met z'n zessen als leerlingen (afgezien van het koor), voor elkaar kregen.

Meneer Wierenga was tijdens de repetities altijd enthousiast, stimulerend en positief. Dat was mooi voor ons, maar het hielp mij ook enorm tijdens de lessen Duits. Door de band die tijdens het oefenen voor de Grote Avond was ontstaan was het wederzijdse onbegrip tussen ons verdwenen en werd Duits voor mij weer een 'gewoon' vak en ik voor meneer Wieringa niet meer alleen die lawaaierige en eigenwijze leerling. Het schooljaar daarna regelde hij nog voor de toneelgroep een uitstapje naar Amersfoort, waar een uitvoering van het toneelstuk was door Theatergroep Carrousel. Ook toen hetzelfde enthousiasme.

Meneer Wierenga is een aantal jaren geleden overleden, plotseling naar ik begrepen heb, dat is verdrietig, temeer omdat hij nog maar krap met pensioen. Ik was met hem 'bevriend' op Facebook, waar hij vooral een studentikoze indruk maakte (als wij contact hadden dan noemde hij mij consequent Listinga), daar moest ik altijd een beetje om lachen, ik werd er vrolijk van. Hij schreef lange reacties op van alles en nog wat, vaak waren zijn betogen een mooie mix van intelligente humor en te serieuze inhoud, precies zoals ik hem in VWO 5 en VWO 6 had leren kennen.

Door de Sandwich een mooie herinnering, dat is wat muziek kan doen. Overigens is het lied van Reinhard May dat onmiskenbaar een product van de jaren zeventig van de vorige eeuw is, weer helemaal bij de tijd. XR avant la lettre om het maar een in unverfroren Deutsch te zeggen.