Worden als een kind, dat moet je. Om te geloven, om je te blijven verwonderen, om de wereld met onbevangenheid tegemoet te blijven treden, om in contact met het kind in jezelf te blijven. Maar zijn als een kind is veel moeilijker dan gedacht. De beslommeringen van alledag zijn meestal maar al te volwassen en zijn verwondering en onbevangenheid ver te zoeken.
Hoewel je als je eenmaal volwassen bent nooit meer terug kunt naar je kind-zijn, zijn er gelukkig volwassenen die in ieder geval proberen in de huid van een kind te kruipen, zoals kinderboekenschrijvers als het echtpaar Philip C. Stead en Erin E. Stead dat een prachtig prentenboek gemaakt heeft over Amos Muis en zijn kameraden.
Verhaal
Amos Muis werkt in de dierentuin waar hij veel te doen heeft. Hij gaat daarom elke dag vroeg uit bed en neemt dan de bus van zes uur om op tijd in de dierentuin te zijn. Ondanks zijn vele werkzaamheden maakt Amos altijd tijd vrij om om zijn vrienden in de dierentuin: de olifant, de pinguïn, de schildpad, de neushoorn en de uil op te zoeken. Hij speelt met hen, leest ze voor, doet wedstrijdjes of hij zit gewoon even met hen. Zo zorgt hij voor hen allemaal.
Op een dag wordt Amos zo ziek wakker dat hij niet naar het werk kan. Zijn vrienden, die allemaal klaar zitten voor zijn dagelijkse bezoek, missen hem en maken zich zorgen. Zozeer dat ze met z'n allen besluiten Amos te bezoeken om bij hem te zitten, met hem te spelen en voor hem te zorgen. Het bezoek doet Amos zo goed dat hij zich daardoor al veel beter voelt.
Weemoedig
Zo eenvoudig kan het zijn, kind zijn met de kinderen. En wat een prachtig teder boek kan dat opleveren. Het verhaal is teder, maar de tekeningen zijn dat vooral, de liefde voor Amos en zijn vrienden spat van elke tekening. Erin Stead, die de tekening maakte, maakte houtsnedes van de dieren, die de basis voor de kleur vormden. Daar tekende ze met fijne pen overheen. Het geeft de tekeningen en de dieren precies de juiste doorzichtigheid waardoor ze een weemoedige levendigheid krijgen. Het zijn lome tekeningen in een traag verhaal. Het boek ademt rust. Tijdens het lezen komt onweerstaanbaar het lied van Herman van Veen in me boven over dat tedere gevoel.
Dat Amos Muis vriendschappen heeft met dieren is zo vanzelfsprekend, zoals dat voor kinderen kan zijn. In de vertaling heeft Amos de achternaam Muis gekregen, die heeft hij niet in het Engels, daar heet hij McGee.
De recensent van de NRC noemde alles aan dit boek bescheiden en ontroerend en dat is mooi omschreven. Vooral die bescheidenheid is goed getroffen.
Opmaat voor filosofisch leren nadenken
Het boek is uit 2010 en was in de Verenigde Staten een grote hit, helemaal terecht. Dat betekent dat de receptie van het boek zich daar al tien jaar ontwikkeld heeft. Zo is er op de website van The Prindle Istitute for Ethics een compleet uitgewerkt (les)idee omtrent dit boek om met kinderen filosofisch te discussiëren over de complexiteit van morele verantwoordelijkheid en wat gezonde vriendschappen zijn. Maar ook hoe onze omgang met dieren is. En wat die die rode ballon op veel van de tekeningen? Dat is een mooie omkering, kinderen van de kleuterleeftijd laten filosoferen over morele dilemma's, dat is pas een volwassen omgang met kinderen. Het hoeft overigens niet, dat is het mooie, zowel voor kinderen als voor volwassenen: je kunt het boek ook gewoon keer op keer lezen en bekijken en houden van Amos en zijn vrienden.
Philip. C. Stead en Erin E. Stead, Amos Muis blijft een dagje thuis. Vertaald uit het Engels (A sick day for Amos McGee) door Lourens van Veluw. Uitgeverij Aldo Manuzio (Paolo, het kinderboekenlabel van de uitgeverij), Kampen
Reactie schrijven