Een van de buurjongetjes loopt al weken met een zo langzamerhand beduimeld exemplaar van de Intertoysgids. Hij is binnenkort jarig en er valt te veel te kiezen. Hij streept aan, knipt uit, bedenkt zich, herschikt zijn wensen, het zijn weken van gespannen verwachten. Het deed mij herinneren aan mijn eerste vulpen.
Mijn vader en mijn oudste broer, Henk, waren gek van pennen, vulpennen. Mijn vader was daarenboven ook nog eens kalligraaf en docent schrijven op de pedagogische academie. Waren pennen voor mijn vader vooral gebruiksvoorwerpen, voor mijn broer waren ze voorwerpen van schoonheid.
Op de lagere school leerden we schrijven met een vulpen, die we ook van school kregen, degelijke, betrouwbare, niks aan de hand pennen. Maar ik sliep op de kamer met Henk, samen met zijn pennen, die hij verzorgde en liefhad als zijn kostbaarste bezit. En dus was ik aangeraakt.
Omdat wij thuis van het Woord waren, kwamen we vaak in de boekhandel. Boekhandel De Groot had een winkel op de Zuidkade tegenover de Hema, die toen ik twaalf was ook kantoorboekhandel was. En daar zag ik ze, vulpennen van Parker van een compleet ander design dan gewoon. Futuristisch en toch zo eenvoudig. Mat staal, met een dunnere onderkant en een rechte dop. De De pijlclip was vervangen door een rechthoekige clip en voorzien van een plastic vierkantje met daarop de pijl. De vulpen kwam met een handvat in verschillende kleuren, die overeenkwamen met de kleur van het vierkantje op de clip. Wat een pen was dat! En redelijk te betalen! Niet voor een jongen van twaalf, maar het was een bedrag waarvoor ik sparen kon of nog beter, voor mijn verjaardag vragen kon.
Hoe vaak moet ik voor de vitrine hebben gestaan, keer op keer moest ik kijken naar die fantastische pen, dagdromend en hopend dat de pen, de blauwe, van mij zou zijn.
En toen kwam Henk een keer thuis uit dienst. Hij was een aantal weken in Seedorf geweest, voor oefening. Hij had mooie verhalen te vertellen, maar het allermooiste kwam 's avonds. In Seedorf konden bepaalde spullen, naar ik aanneem, belastingvrij gekocht worden, waaronder mijn vulpen. Henk had er een voor mij gekocht, ik weet niet meer als cadeau of dat ik het bedrag moest terugbetalen, maar ik had hem.
Het bezit van de zaak is het eind van het vermaak. Zeker waar, maar soms, zo heel soms is het bezit de vervulling van alle wensen, is het leven, ook al is het maar voor even, precies zoals het moet zijn, valt alles op z'n plaats.
Maar geluk duurt maar even. Niet heel veel later tijdens aardrijkskunde viel m'n pen door een onhandige beweging op de grond, natuurlijk zonder dop en natuurlijk op de penpunt. Helemaal verbogen. Maar wonder boven wonder, ik kon de punt een beetje terugbuigen en eigenlijk schreef hij beter dan ooit. Toch was de glans eraf en de pen belandde achterin de etui.
Inmiddels heb ik al jaren een nieuwe punt, en ik bekijk de pen zo af en toe. Zijn belangrijkste functie nu is de herinnering.
Met de rollerball schrijf ik zo af en toe nog wel, vooral als ik ergens ben, omdat daar niet zoveel mee kan gebeuren, maar misschien is dat wel het grootste verraad.
Parker 25
Op mijn twaalfde wist ik alleen van mooi en kon niet bedenken dat elke pen zijn eigen naam of nummer heeft. Ik was gewoon alleen maar verliefd.
De Parker 25 was in de jaren zeventig van de vorige eeuw vooral een succes in Europa. De pen werd uitgebracht in een vulpen en een balpen met de gehele dop als klikmechaniek. Zoals gezegd waren er verschillende kleuren, zwart, blauw en groen. Ik heb later nog wel eens een oranje gezien. De pen werd geleverd met een converter, dat was nog wel het allerstoerst. Gewone vullingen gingen natuurlijk ook en dat was eigenlijk gemakkelijker.
Een aantal jaar later kwam er ook een rollerballversie.
Ik was vooral gecharmeerd van de vulpen. Ik heb zowel de ballpoint als de rollerball (gehad), maar vond vroeger de ballpoint er een beetje grof uitzien, vond de Parker 45 eleganter. Nu denk ik dat dat vooral in mijn hoofd zat.
Reactie schrijven